Συνέντευξη στην ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση για αυτούς τους ιδιαίτερους καιρούς που περνάμε.

Κυρία Χατζημιχαλάκη,

Τι έχετε να πείτε στους γονείς τώρα που τα παιδιά περιορίστηκαν στο σπίτι;

Έχω να πω πως ήρθε  και αυτή η εμπειρία, και πως είναι βέβαιο πως έχουμε πολλά να μάθουμε, για εμάς για τους άλλους, για τις αντοχές μας, για το πώς διαχειριζόμαστε το φόβο, τον πανικό, την αλληλεπίδρασή μας με το άγνωστο, μιας και άγνωστος είναι ο απρόσκλητος επισκέπτης που  ήρθε και θρόνιασε  στο νου μας και ξαπλώνεται όλο και περισσότερο στα πνευμόνια των συνανθρώπων μας.  Το σταμάτημα των Σχολείων έφερε μια μεγάλη αναστάτωση στον κοινωνικό ιστό γιατί μέσα σε μια νύχτα έπρεπε να βρεθεί λύση για την ασφάλεια και την φύλαξη των παιδιών. Σε κάποια σπίτια αυτό είναι μια αξεπέραστη δυσκολία, σε κάποια άλλα βρέθηκαν εύκολα ή δύσκολα οι λύσεις,  και σε κάποια άλλα μπορεί να είναι μια μεγάλη ευκαιρία.  Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ο μέσος γονιός καλείται να είναι πια πολύ περισσότερο χρόνο με το παιδί του, αν δεν είναι από εκείνους που το παρέδωσε στον παππού και στη γιαγιά στο χωριό.   

Και ξαφνικά ολη η οικογένεια μαζεύτηκε στο σπίτι

Δεν είναι το ότι μαζεύτηκε το καινούργιο, γιατί έχει ξαναγίνει αυτό, το καινούργιο είναι πως μαζεύτηκε και είναι ολόκληρη και είναι για πολύ.  Πάντα  ως τώρα οι συναθροίσεις ήταν για ώρες, άντε για μέρες, συνήθως διακοπών, αλλά κυρίως ΛΙΓΕΣ.  Όλοι οι παράμετροι της εξίσωσης αυτής ήταν γνωστοί, ο μόνος άγνωστος στη μέχρι τώρα εμπειρία μας ήταν η αλληλεπίδραση των μελών.  Είχαμε μάθει όμως να αναμένουμε αυτό που γνωρίζαμε και κυρίως, τουλάχιστον  οι ενήλικες, είχαμε την ευκαιρία διεξόδου.  Η καινούργια εξίσωση που καλείται η οικογένεια να λύσει τώρα, έχει πολλούς άγνωστους παραμέτρους.  Δεν έχουμε ιδέα  το πότε θα λήξει αυτός ο εγκλεισμός. Δεν έχουμε ιδέα  το πώς θα λήξει αυτή η πολιορκία και κυρίως, δ εν ξέρουμε τι να κάνουμε τόσο χρόνο. 

Διακοπές

Οι διακοπές αποτελούν για όλους μας το όνειρο.  Για κάποιους γίνεται πραγματικότητα και για κάποιους όχι.  Γι αυτούς που καταφέρνουν να το υλοποιήσουν πολλές φορές γίνεται ένας εφιάλτης όταν το ζουν.  Αυτό συμβαίνει πολύ συχνότερα για τους γονείς και σχεδόν πάντα για τους γονείς με μικρά παιδιά. 

Τι είναι αυτό που μπορεί να βοηθήσει ώστε το όνειρο του χειμώνα να γίνει πραγματικότητα;

Είναι οι μετρημένες προσδοκίες  και ο σωστός προγραμματισμός

Νεωτεριστής γονιός – ο εχθρός του Συμβιβασμένου

Αιώνες τώρα ο άνθρωπος ακολουθεί τη μάζα.  Άτολμος και μειονεκτικός αποφασίζει ότι αποφασίζουν οι πολλοί.  Βαυκαλίζεται πως ο ίδιος αποφασίζει την κατεύθυνσή του αλλά δεν είναι αλήθεια.  Ξεγελάει έντεχνα τον εαυτό του ταυτιζόμενος με την άποψη των πολλών γιατί δεν εμπιστεύεται την εσωτερική του φωνή.  Συχνά δεν στέκεται να την ακούσει. Δεν σιωπά για να ακουστεί ενώ υπάρχουν οι ενδείξεις της.  Μέσα στη λαίλαπα της στυγνής του πραγματικότητας άλλοτε δεν διερευνά για να πάρει τις αποφάσεις του και άλλοτε ίσα που επιτρέπει να του περνά απ’ το μυαλό μια άλλη εκδοχή από την πεπατημένη και σπεύδει να την τοποθετήσει στα αζήτητα αμφισβητώντας την μιας και δεν συνάδει με τους πολλούς.

Το δράμα να είσαι μικρός .

Είναι αλήθεια πως είναι πολλές οι ανάγκες του ανθρώπου.  Άλλες είναι σημαντικές και απαραίτητες, πραγματικές ανάγκες δηλαδή και άλλες είναι ονομασμένες ανάγκες χωρίς να είναι πραγματικές.  Μεγάλη η προσπάθεια όσων ασχολούνται με την αυτογνωσία να τις ξεχωρίσουν, να τις αξιολογήσουν και να τοποθετηθούν για αυτές. Μια αδιαμφισβήτητα μεγάλη  ανάγκη πάντως  που σε κάνει να συνυπάρχεις αρμονικά και ισορροπημένα με τους άλλους, είναι το να νοιώθεις πως «Ανήκεις και είσαι Σημαντικός».  Αυτό χρειάζεται να είναι το μέλημα όσων εμπλέκονται στο μεγάλωμα ενός παιδιού.  

Θυμωμένοι γονείς.

Τι είναι αυτό που κάνει τους γονείς να θυμώνουν;

Θυμός! Υπάρχει πολύς θυμός στην ελληνική οικογένεια! Φανερός ή κρυμμένος υπάρχει πολύς θυμός στην ελληνική κοινωνία! Αυτός ο  νοσηρός θυμός της καθημερινότητας που ελλοχεύει στα περισσότερα σπίτια και που οδηγεί σε κακές σχέσεις, σε οριστικές ρίξεις χωρίς γυρισμό και σε λιγότερο εμφανώς προβληματικές συνθήκες αλλά με βαθιά τραύματα που δεν φαίνονται αλλά υπάρχουν και κυριαρχούν στις ανθρώπινες σχέσεις.

«Ανάλυψη ευθήνης» 

Ένας κούκος φέρνει την άνοιξη και είναι ο μοναδικός δρόμος προς την εξέλιξη.

Τι γίνεται με το θέμα της ανάληψης ευθύνης γενικότερα; Πώς αντιλαμβανόμαστε το θέμα ως πολίτες, επαγγελματίες, δάσκαλοι, γονείς, κόρες, γιοί, σύντροφοι;

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί; Και αν ναι, ισορροπημένα ή άνισα; Και εις βάρος ποιού;  Του εαυτού μας ή του άλλου; Και αν όχι, ποιος ευθύνεται για ότι συμβαίνει; Ευθύνεται κάποιος, ή στην τύχη γίνονται όλα; Πώς θα εμπνεύσουμε την ανάληψη ευθύνης στα παιδιά μας; Τι φταίει που ο μέσος Έλληνας θεωρεί ότι την ευθύνη για όλα την έχουν οι άλλοι; Ποιος τον οδήγησε σ’ αυτό το συμπέρασμα; Είναι παρατηρημένο πως ακόμη και κάποιοι που ξεκινούν να θεωρούν την προσωπική ευθύνη σημαντική, στην πορεία αφήνονται στη συλλογική  και χάνονται μέσα στην ανεξίτηλα γραμμένη πεποίθηση πως «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Τι μπορούμε να κάνουμε για να παραμείνουν ενθουσιώδεις και υπέρμαχοι; 

Η σύγχρονη νταντά!

Συχνά ρωτώ έναν γονιό γιατί έκανε παιδί.  Ντρέπομαι να σας πω τις απαντήσεις που ακούω τουλάχιστον από εκείνους που δεν ντρέπονται να τις πουν.

Έρχεται λοιπόν εκείνη η ώρα η ευλογημένη που γυρνάς στο σπίτι με ένα παιδί.  Μέχρι τώρα δεν το είχες.  Για μερικούς μήνες το είχες στη κοιλιά σου, άλλοι το περιμένατε με αγωνία, άλλοι με χαρά, άλλοι με προβληματισμό και κάποιοι ίσως και με φόβο.  Ότι κι αν υπήρχε πριν να έρθει τελειώνει όμως όταν έρθει.  Είσαι εκεί στο σπίτι σου, συχνά χωρίς βοήθεια και αρχίζει μια περίοδος που κανείς δεν σου την περιέγραψε πραγματικά.  Την είχες ίσως ζήσει μέσω φίλων αλλά όταν έφευγες από τα σπίτια τους έχοντας πάρει μια γεύση για λίγο από τις χαρές ή τα αδιέξοδα ενός βρέφους, εσύ πήγαινες στο σπίτι σου και κοιμόσουν ενώ οι φίλοι σου ξενυχτούσαν, θηλάζοντας, αλλάζοντας πάνες, και ίσως περπατώντας πέρα δώθε στο σπίτι μήπως και το μωρό ηρεμίσει και κοιμηθεί.  Μπορεί να σου τα περιέγραφε η φίλη σου αν προλάβαινε αλλά το βίωμα είναι βίωμα.  Τώρα τo ζεις.